Gepubliceerd op: 29-10-2020
Waarom deze blog? Omdat het onderwerp sterilisatie nogal wat teweeg brengt. Ik ben zelf niet persé voorstander van sterilisatie van teven zonder reden. Ik ben ook geen voorstander van castratie van reuen zonder reden. Een reden is voor mij een reden waardoor de hond niet meer goed functioneert, zich niet prettig voelt of een risico loopt.
En Pien dan? Pien is een jonge teef van nu 20 maanden oud. Ze is met 9.5 maand voor de eerste keer loops geweest, wat vroeg is voor een hond van haar grootte en zeker voor haar ras. Na de eerste loopsheid werd ze schijnzwanger. Veel honden worden schijnzwanger, wat zich uit in wat pieperig gedrag, wat waakser etc. Schijnzwangerschap bij Pien betekende de eerste keer knuffels verzamelen, niet naar buiten willen, niet willen eten, extreem waaks, uitvallen naar andere honden (met name teven) en algehele malaise. Met homeopatische medicatie herstelde alles redelijk. Er werd door dierenartsen en mijzelf gehoopt dat dit gewoon de eerste loopsheid en gevolg was.
De schijnzwangerschap was begin april gestopt en half juni kondigde haar volgende loopsheid zich aan. Het leek wel PMS, Pien voelde zich niet in haar hum, wat hangerig en "chocolade- momentjes"(dames herkennen dit wel). Begin juli begon ze te vloeien en 2 weken later had ze een piekmoment, die meteen ook weer stopte en na een week weer vol terug kwam. Met als gevolg dat Pien 5,5 week gevloeid heeft en dus 2 piekmomenten had. In haar loopsheid was ze ook niet haar zelf. Ze lag of knock-out of ze ging 100km per uur. Contact met haar krijgen en houden buiten was lastig, het lukt haar gewoon niet.
Na de tweede lastige loopsheid werd ze op de 64e dag na het eerste piekmoment weer enorm schijnzwanger. Knuffels werden weer verzameld, ze ging juist meer eten en kreeg voernijd naar Bob, Bob mocht als ik er niet bij was amper bewegen in huis, waaks naar alles wat bewoog en ook weer uitvallen naar andere honden. De homepatische medicatie leken dit keer niet voldoende te werken. Ze stond op een bepaald moment zelfs te loeien als een wolf naast de mand met "pups". Weghalen van de pups maakte alles alleen maar erger. Of ik thuis was of niet maakte geen verschil. Buiten werd haar afleiden met haar favoriete activiteiten als speuren steeds lastiger. Elders bij haar moeder en oma werd er weinig tot niets gezien. Daar waren geen pups en kon ze "puber" zijn alhoewel ik ook daar wel dingen zag. Op de dagopvang zagen ze haar echter steeds in een hoekje staan treuren, in plaats van als puberpien door de groep te keten, tijdens speurtraining met vrienden viel op dat ze haar concentratie snel verloor etc. Er kwam daardoor een moment dat ze Finilac heeft gekregen gedurende 5 dagen. Dat stopt/ remt de hormoon productie. Gelukkig knapte ze daar van op, alhoewel de homeopatische druppels zeker nog noodzakelijk waren.
Eigenlijk wilden we fokken met Pien
Nu was het zo dat Pien eigenlijk voorbestemd was om pups te krijgen onder de kennelnaam van haar fokker, vrienden van mij. Als alles goed ging natuurlijk; ze haar "show" prestaties zou halen en medische keuringen zou doorstaan. Pien is een prachtige Epagneul Bleu de Picardie en ook qua karakter is het een tophond. Dus wat dat betreft zou het fantastisch zijn geweest om met haar te fokken. Bij fokken komt echter de vraag; wat geef je door? Als je een hond hebt die bepaalde medisch en/of gedragsmatig onwenselijke dingen heeft, dan loop je het risico dat door te fokken in haar pups. In een ras dat nog zo klein is, wil ik dat eigenlijk niet. Maar ja niet fokken hoeft niet sterilisatie te betekenen toch?
Onderzoek naar wetenschap, medische kennis, gedrag en ervaringen
Er is niet veel onderzoek gedaan naar sterilisatie bij teven. Het onderzoek dat is gedaan is verouderd, op 1 ras gedaan of beperkt aantal honden. Het is dus lastig daar echt een conclusie uit te trekken. Het Medisch Centrum voor dieren heeft er een compact stuk voor geschreven: https://www.mcvoordieren.nl/sterilisatie-hond
Ik heb zelf een aantal onderzoeken gelezen. Er zijn er die pleiten voor sterilisatie voor de eerste loopsheid, voor de tweede of voor het 2e levensjaar. Met als reden dat er dan minder risico is op melkklierkanker en baarmoederontsteking. Er zijn er die stellen dat teven die gesteriliseerd zijn meer risico hebben op andere vormen van kanker, maar dat kan ook aan de leeftijd liggen (ze worden gemiddeld ouder). Er is er 1 die per ras(groep) onderzoek gedaan heeft op een beperkt aantal honden naar wat wel of niet klopt. Wetenschappelijk kan je dus alle kanten op.
Dan de medische mensen om mij heen. Ik ben met haar bij Hollistische Dierenartsenpraktijk Den Hoek geweest. Na metingen en observatie was daar het advies om in ieder geval niet te fokken. En als ik dan niet fok om voor haar psychisch en fysiek welbevinden te kiezen voor sterilisatie. Een holistische dierenarts adviseren niet vaak sterilisatie, maar zij wisten het ook echt niet meer. De reguliere dierenarts (tot degene die haar gisteren heeft geholpen) adviseerden na het aanhoren van het verhaal hetzelfde. Zij wezen ook nog op de risico's van schijnzwangerschap wat de kans op baarmoederontsteking en melkklierontsteking vergroot.
Ik ben zelf instructeur, hondengedrag is mij dus niet vreemd. Ik kan dus prima zelf herkennen wanneer mijn hond niet meer zichzelf is. Toch ben je dan ook gekleurd natuurlijk, want schijnzwangerschap is ook voor de omgeving geen pretje in deze mate. De hondenprofessionals die ik gesproken heb, en die Pien soms kennen, waren ook van mening dat het voor haar welzijn beter zou zijn om haar te steriliseren.
En dan nog de mensen die zelf honden hebben gehad met schijnzwangerschap. ZIj herkenden het verhaal meteen en gaven aan dat ik (en Pien) zo blij zou zijn als ze gesteriliseerd was en ze weer normaal hond kan zijn. Mijn zus heeft 2x een niet gesteriliseerde teef verloren aan melkklierkanker en 1 daarvan heeft ook nog een baarmoederontsteking gehad. Ook die verhalen hoor je regelmatig.
Er waren zeker ook mensen die zeiden dat sterilisatie een te grote stap was, dat ik het toch nog een loopsheid aan kon kijken. Of wellicht haar de volgende loopsheid zou kunnen laten dekken. Er waren ook mensen die niet begrepen of geloofden dat Pien er zo'n last van had, beeldde ik me het niet in? Was het wel zo erg en met die medicatie was het toch zo over?
Optelsom
Wordt het dan een optelsom? Zeker, maar waarvan? Want met al deze serieuze informatie blijft dit voor mij het belangrijkste:
Wat is voor Pien het beste? Waar wordt zij gelukkig van?
Daarbij spelen alle factoren een rol, maar de medische en psychische de grootste. Met minder hormonen komt er meer rust in lijf en hoofd en dat gun ik Pien zo. Dat ze de stabiele hond kan zijn die ik al zo nu en dan gezien heb, dat ze lekker kan puberen zonder onrust in lijf en hoofd.
En ja, het is jammer dat ze geen nageslacht krijgt, dat argument kwam echter als allerlaatste naar boven. Want dat staat los van wat goed is voor Pien.
Dus Pien is gesteriliseerd, ze voelt zich alweer helemaal ok en ik kijk uit naar een lange samenwerking met haar zonder al dat gedoe.
Denk jij erover om je hond te laten steriliseren? Vraag dan eens om je heen, zoek mensen met (medische) kennis en ervaring die je kunnen helpen. Met het gedrag of andere zaken die je nu ziet, met wat daar nog aan te doen kan zijn etc. Ik hoop alleen dat ook dan de belangrijkste vraag zal zijn: Wat is goed voor jouw hond?